Non podía deixar de bailar. Era así. Levaba o espíritu bailongo encima. Ou debaixo. Pregúntanballe se podía parar, e dicía que non, pero tampouco querería se poidese. Gustáballe deslizarse case o mesmo que sentirse forte e precisa nos movementos. Chegaba un momento, dicía, que xa non se daba conta de que estaba sempre bailando. Tomaba un café e xogaba cos azucarillos coma se fosen un ballet nacional. Dos mellores. Porque o seu respirar eran os movementos, era a fraxilidade que podía ser a alma das grandes forzas da vida, e viceversa. Non podía quedarse sen seguir o latir do entorno, sen coreografíar as fantasías que polo seu corpo sabían que podían ser verdade infinita, eternamente íntimas. Totalmente de todos.